داستان كودكانه بايد با ادبيات مورد فهم و درك كودك تناسب داشته باشد تا بتواند پيام خود را به طور مستقيم و كامل به كودك برساند. بهتر است ادبيات كودك در داستان هاي كودكانه، عاميانه باشد؛ چرا كه كودكان در اين گروه سني با كلمات زيادي آشنا نيستند و از طريق صحبت كردن و شنيدن داستان هاي كودكانه صوتي، رفته رفته با كلمات بيشتري آشنا شده و مفاهيم آن ها را درك مي كنند. هرچه داستان هاي بيشتري براي كودكان در اين دوران روايت شود، درك مطلب كودك و مهارت هاي زباني و نوشتاري آن ها بيشتر تقويت مي شود. لذا خواندن يا شنيدن داستان كودكانه در درمان مشكلاتي تكلمي مانند دير حرف زدن كودك تاثير به سزايي دارد. يكي ديگر از روش هاي مقابله با دير حرف زدن كودك در جلسات گفتار درماني كه توسط پزشكان ارائه مي شود، صحبت كردن با كودكان است. 

والدين بايد سعي كنن تا يك سالگي كودك با او صحبت كنند و كلمات را به صورت واضح و شمرده شده براي او تلفظ كنند؛ به اين ترتيب كودك با ديدن حركات لب و دهان والدين، شروع به تكان دادن لب هاي خود كرده و سعي مي كند اين حركات را تكرار كند. اين تمرين باعث مي شود تا كودك آرام آرام شروع به حرف زدن كند.

راه افتادن كودكان به صورت عادي بايد از 9 تا 18 ماهگي اتفاق بيفتد؛ برخي كودكان زودتر از اين بازه و برخي از آن ها بعد از 18 ماهگي راه مي افتند. راه افتادن كودكان تا حد بسيار زيادي به تغذيه آن ها در اين دوران وابسته است. تغذيه مناسب و جذب كلسيم كافي در دوران شيرخوارگي و پس از آن در كودكان، باعث مي شود تا ماهيچه ها، عضلات و استخوان هاي كودك رشد خوب و كافي را داشته باشد و در نتيجه كودك در زمان استاندارد خود راه بيفتد. در صورتي كه كودك دير راه بيفتد يا بعد از 18 ماهگي هنوز نتواند به صورت كامل روي پاهاي خود بايستد، بايد به پزشك مراجعه شود زيرا ممكن است كودك دچار بيماري هاي مفصلي يا راشيتيسم باشد.